Dwightcie Howardzie! Odejdź!

W związku z trwającym właśnie Dwightmare II postanowiłem napisać list do Dwighta Howarda. Prawdopodobieństwo, że do niego dotrze jest mniej więcej takie, jak moje szansa na grę w NBA. A muszę powiedzieć, że dalej w nią wierzę i liczę, że dziś o północy zapuka do mnie kilku generalnych menagerów.

Drogi Dwightcie Howardzie,

Kiedy przychodziłeś tu poprzedniego lata cieszyłem się. Bardzo. Byłem wniebowzięty. Powiedziałem wtedy dwóm moim kumplom, którzy coś niecoś jeszcze się interesują NBA, a ja jestem dla niech uzupełnieniem albo głównym źródłem informacji, że moi ukochani Lakers zrobili to ponownie. Rozbili bank. W piaskownicy gdzie jest 30 dzieciaków wzięli sobie najlepsze zabawki. Pozyskali ciebie, najlepszego centra w lidze i z tobą w składzie są obok Miami Heat faworytem do tytułu i idą po 17 mistrzostwo dla organizacji.

Do tego przecież kilka dni wcześniej pozyskali Steve’a Nasha. Oczami wyobraźni widziałem te pick’n’rolle, które będziesz grał z Kanadyjczykiem. Nash kozłuje, ty stawiasz mu zasłonę, obrona zmienia krycie, rolujesz na kosz, Steve znajduje lukę w defensywie, podaje ci, a ty umieszczasz piłkę w koszu atomowym wsadem.

Tak, w mojej wyobraźni wyglądało to cudownie. A do tego miałeś grać w składzie z drugą najlepszą dwójką w historii tej ligi, jednym z najinteligentniejszych skrzydłowych w NBA i jednym z najlepszych obrońców w ciągu ostatnich 15 lat. Pięciu świetnych koszykarzy razem z tobą. Dawno w lidze nie było, jeśli w ogóle, tak magicznej konstelacji.

Miałeś być ostoją defensywy Lakers. Miałeś być skałą nie do ruszenia w pomalowanym. Opoką. Miałeś naprawiać błędy kolegów w obronie. Przeciwnicy mieli się bać wjeżdżać pod obręcz, widząc tam ciebie. Miałeś zbierać. Miałeś blokować. Miałeś biegać do kontr. Miałeś łamać kosze kolejnymi dunkami. Miałeś cieszyć się grą dla jednej z największych organizacji w historii sportu. Miałeś iść śladami wielkich centrów, którzy grali w barwach Jeziorowców. Wilta Chamberlaina. Kareem Abdul-Jabbara. Shaquile’a O’Neala. Miałeś przejąć tą drużynę po mającym już coraz mniej paliwa w baku Kobe Bryancie. Miałeś zostać liderem tej ekipy i jej najlepszym zawodnikiem. Miałeś…

Niewiele udało się z tego zrealizować.

I wiem, że to nie do końca twoja wina.

Przeszedłeś operację pleców. Byłeś po pierwszej poważnej kontuzji w karierze i nie mogłeś grać na 100 proc. swoich możliwości. Do tego miałeś w trakcie sezonu kłopoty z barkami, a przecież zdrowie nie dopisywało również twoim kolegom. Ponadto zatrudniony trener nie potrafił wykorzystać w pełni twoich wyjątkowych umiejętności. Tych, które sprawiły, że stałeś się najlepszym centrem w lidze. Czułeś się stłumiony. Przygaszony. Lider zespołu publicznie kwestionował twoje zaangażowanie. Do nieporozumień dochodziło także ze szkoleniowcem.

To wszystko prawda. Nikt nie mówi, że jest inaczej, jednak twój pobyt w Los Angeles ma też drugą stronę medalu. Nie było różowo. Owszem. Ale to także po części twoja wina i sam do takiej sytuacji doprowadziłeś.

Przez ten prawie rok twojego pobytu w Los Angeles pokazałeś jak wielkie i przerośnięte jest twoje ego. Że masz wiecznie muchy w nosie. Że lubisz, jak wszystko kręci się wokół ciebie. Że jesteś trochę jak takie duże dziecko. Że jesteś wiecznie niezdecydowany. Że jesteś prima baleriną. Że lubisz jak wszystko jest ustawione pod ciebie. A wreszcie pokazałeś mi, że nie potrafisz być liderem tego zespołu.

Tak, Dwightcie Howardzie. Nie potrafisz wziąć na swoje barki tego ciężaru jakim jest prowadzenie drużyny. I zawiodłeś. Zawiodłeś w tym najważniejszym momencie kiedy zespół tak bardzo cię potrzebował.

Co prawda, kiedy Kobe zerwał ścięgno Achillesa udało ci się wprowadzić Lakers do play off, ale tam nie sprostałeś oczekiwaniom. Nikt nie oczekiwał, że pokonacie San Antonio Spurs. Nie. Ale, że porażkę będziesz potrafił przyjąć na klatę. Z honorem. A po końcowym gwizdku pogratulujesz przeciwnikom. Tak jak powinien to zrobić klasowy zawodnik. Ty tego nie umiałeś zrobić.

Nie potrafiłeś także doprowadzić Jeziorowców do choćby jednego zwycięstwa, a do tego w ostatnim meczu przedwcześnie opuściłeś parkiet z powodu drugiego faulu technicznego i sfrustrowany opuściłeś parkiet krzycząc coś jeszcze do Mitcha Kupchaka. 

Popatrz jak kibice przywitali Black Mambę, kiedy ten pojawił się podczas tamtego spotkania w hali i usiadł w rzędzie za ławką Lakers. Były okrzyki radości, brawa. Przywitano go jak króla. Czy nie chciałbyś tego samego?

Nie chcesz zostać w Los Angeles? To przypomnij sobie o tym co mówiłeś podczas pierwszej konferencji jako gracz Lakers. Jaka to wspaniała organizacja. Że możliwość gry z Bryantem to świetna sprawa. Było jeszcze parę innych rzeczy. Puste słowa.

Oczywiście powiedziałeś, że zawiodłeś. Że to twoja wina. Ale powinieneś powiedzieć to, czego oczekuję się od zawodnika w takiej chwili. Że za rok wrócisz i pokażesz wszystkim, kto jest najlepszy. Tylko, że to oznaczałoby natychmiastowa deklarację, że zostajesz w Los Angeles.

Ale ty tego nie zrobiłeś. Wolisz się droczyć ze wszystkimi. Zastanawiać się w mediach, gdzie chciałbyś grać. Wolisz być w centrum uwagi i żeby wszyscy o tobie mówili. Lubisz to, prawda? Oczywiście, powiesz że nie. Że tak nie jest. Że to nie prawda. Że ci którzy tak mówią i myślą nie mają racji. Rzeczywiście? Myślisz, że ci uwierzę.

Powinieneś się zachować jak przystało na prawdziwego koszykarza. Na faceta z jajami. Powiedzieć od razu gdzie chcesz grać. Nikt nie chce dramy z twoim udziałem. Nikt. Poza oczywiście tobą. Nie musisz wcale wybierać Lakers. Już mi na tym wcale nie zależy. Nie. Chodzi po prostu o to, byś powiedział od razu bez zbędnego czekania, zwlekania, odkładania decyzji gdzie zagrasz w następnym sezonie. I tyle.

Muszę ci powiedzieć, że liczyłem na ciebie. Bardzo. Cieszyłem się jak dziecko, kiedy przychodziłeś do Los Angeles. Naprawdę. To wokół ciebie miała być budowana ta drużyna po zakończeniu kariery przez Black Mambę i ty miałeś stać się jej liderem. Chciałem tego i miałem nadzieję, że tak będzie. Wierzyłem, że przyszłość Lakers rysuje się w świetnych barwach z tobą w składzie. Ale przez twoje ciągłe grymaszenia, marudzenia, zachowanie jakby to świat kręcił się wokół Dwighta Howarda zniechęciłeś mnie do siebie. Pokazałeś, że nie potrafisz być liderem zespołu, a twoja obecność w drużynie to tylko kłopot. I dlatego nie chcę cię już w moich Lakers.

Odejdź! Idź sobie! Niech inni się z tobą męczą. Ja nie mam najmniejszej ochoty. 

Nie zasługujesz by być Jeziorowcem. 

Bez poważania.

Dawid Ciepliński

fan Los Angeles Lakers