Trener, wybitny koszykarz wrocławskiego Śląska, wielokrotny mistrz Polski, 6-krotny uczestnik mistrzostw Europy, olimpijczyk z Moskwy (1980).
Urodzony 22 listopada 1957 w Koszalinie, syn Stefana i Petroneli Litwin, absolwent XI Liceum Ogólnokształcącego w Gdańsku (1976). Koszykarz (192 cm, 90 kg) AZS i Bałtyku Koszalin, Wybrzeża Gdańsk, Śląska Wrocław, Sunnair Ostenda (Belgia), SSV Ulm (Niemcy) i ponownie Śląska Wrocław (kariera sportowa 1972-1993).
Wychowanek trenerów: Stefana Stanisława Olejniczaka i Mieczysława Łopatki (trenerzy kadry: Jerzy Świątek, Andrzej Kuchar i Arkadiusz Koniecki).
Jeden z trzech polskich zawodników lat osiemdziesiątych klasy europejskiej (obok Eugeniusza Kijewskiego i Mieczysława Młynarskiego) bardzo związany z losami wrocławskiego Śląska z czasów jego absolutnej krajowej hegemonii.
Zawodnik wybitny, stylem i zachowaniem na boisku przypominający nieco Andrzeja Seweryna: to znaczy „trzymający” grę, prowadzący ją, broniący i atakujący, dynamiczny i doskonale rzucający z każdej pozycji.
Jak często mawiano Alfa i Omega wrocławskiego zespołu, w którego barwach wywalczył 7 tytułów mistrza Polski (1979-1981, 1987, 1991-1993) i raz mistrza Belgii
Był także w latach 1977-1992 podporą, bardzo średnio jednak grającej reprezentacji narodowej. Rozegrał w jej barwach 236 spotkań zdobywając 3404 punkty.
Uczestnik 6 turniejów o mistrzostwo Europy: 1979 Turyn (7), 1981 Praga (7), 1983 Nantes (9), 1985 Stuttgart (11), 1987 Ateny (7), 1991 Rzym (7). Żonaty (Teresa, siostra Zbigniewa Szuby, który wraz z Januszem Peciakiem i Janem Olesińskim zdobył drużynowe mistrzostwo świata w pięcioboju nowoczesnym – 1981).
W 1980, w Moskwie: członek drużyny koszykówki, która w grupie elim. pokonała Senegal 84:64 oraz przegrała z Hiszpanią 81:104 i Jugosławią 91:129, zajmując 3 m.; w finale B Polacy wygrali z Indiami 113:67, Australią 101:74 i CSRS 88:84 oraz przegrali ze Szwecją 67:70, zajmując 1 m. w grupie i 7 m. w turnieju. Zelig wystąpił we wszystkich meczach.
Źródło informacji: PKOL